Foot-steps...πατουσάκια μικρά, one small step for a man one giant leap for mankind. Έχουν γραφτεί τραγούδια, ποιήματα, λογοπαίγνια...προσωπικότητες που άφησαν ιστορία δώσανε έμφαση...στη πιο φυσιολογική λειτουργία του ανθρώπου. Το ΠΕΡΠΑΤΗΜΑ! Ο άνθρωπος προχωράει μπροστά, κάνει βήματα...πότε μικρά πότε μεγάλα, άλλοτε διστακτικά και άλλοτε γερά προσγειωμένα στο έδαφος.
Τι μπορεί λοιπόν να μειώσει την ένταση την συχνότητα και τη βεβαιότητα των βημάτων?Και ποιος έχει το δικαίωμα να βάλει εμπόδια στα βήματα ενός ανθρώπου? Το άγχος? η έλλειψη αυτοπεποίθησης?τα λάθη του παρελθόντος? ο Πάγκαλος? ο Παπαδήμος? η ναζί η Μέργκελ?η ΄΄γαμώ την τύχη μου΄΄ ανεργία και ο απίστευτος ανταγωνισμός για μια ρημάδα θέση που σου γαμάει τη ψυχολογία και ενώ προσπαθείς να γεμίσεις το βιογραφικό και τη ζωή σου, πάντα κάτι λείπει και κάπου είσαι μείον? Δε λέω ο υγιής ανταγωνισμός σε κάνει καλύτερο σε πάει μπροστά (να ένα μικρό βήμα) και πάντα μου άρεσε αυτή η πρόκληση...Αλλά στην τελευταία συνέντευξη ένιωσα λες και κάνανε κρητική στη ζωή που έζησα προ-ΔΝΤ...ρε γαμώτο τι κούραση έχω φάει και νιώθω λες και είμαι 80 ετών σκατόγρια που της έχουν αρπάξει το μπαστούνι και δεν μπορεί να κάνει βήμα χωρίς αυτό? Πως θα ξεκουραστώ?Πως θα οργανώσω ξανά τη ζωή μου?
